Dit is dag 1 in Hong Kong, misschien moet ik meer leren inkorten, want nu wordt het bijna zo uitgerekt als The Hobbit. Maar er is gewoon zoveel gebeurd! Latere dagen zullen ingekorter zijn denk ik. Oh ja, en ik verwacht dat het nog een tijdje na de vakantie duurt totdat ik mijn hele blog klaar heb zo.

Dus we kwamen aan in Hong Kong. Eerste ding wat moest is baggage krijgen. Het stond nergens aangegeven dus we vroegen het aan de mensen daar. Blijkbaar moet je in Hong Kong door "immigratie" als je een bezoeker bent. We moesten weer een onzinnig documentje invullen, en dan konden we verder. Gelukkig vonden we onze baggage, en toen gingen we Sanne opzoeken.

Voor zij die het niet weten: Sanne is een Chinese die totaal gek is op Justin. Eigenlijk wist ik niet in hoeverre het zo was tot ik ze hem zag omhelzen tijdens de begroeting. Jammer genoeg heb ik dat niet meteen kunnen fotograferen, maar wel het eindstukje.

DSC_0338
Daarna gingen we zitten om een biertje te drinken bij een café genaamd Peak Lookout op het vliegveld.

DSC_0348 DSC_0349 DSC_0355

Het bier was Tsingtao, best wel lekker. Daarna haalden we geld, lieten we onze koffers beveiligd op het vliegveld achter, en gingen we met de bus naar een bekend Boeddhastandbeeld dat dichtbij het vliegveld hoorde te zijn. We vroegen naar het standbeeld en waar het was, en de informatielui bij het vliegveld wezen ons op dat we met de bus naar Tung Chung moesten, niet ver van het vliegveld, en dan met de kabelbaan konden. We kochten ook een Hong Kong OV-kaart om de bus te nemen. Dus we stapten in een bus die naar Tung Chung ging, een beetje nerveus of het allemaal goed zou gaan. Hij bracht ons daar, en er waren bordjes die wezen op waar de kabelbaan naar de Boeddha was, maar die was gesloten, dus we moesten met een andere bus. Er waren mensen die ons een bepaalde kant op wezen, en er was een enorme rij voor de bus. Heel veel mensen wouden er blijkbaar heen. Grappig genoeg alleen maar Chinezen. We zagen er geen enkele Europeaan o.i.d.DSC_0357 DSC_0358 DSC_0371 DSC_0372 DSC_0382

Toen stapten we in, en reden we door een heel mooi natuurgebied. Jammer genoeg wisten we niet waar we de bus uit moesten stappen, dus toen de helft van de mensen op de bus uitstapten op een plek waar niks leek te zijn, raakten we een beetje in paniek. We vroegen of ze het dorp kenden waar we heen wouden(Ngong Ping, we lieten de folder zien), maar ze kenden het niet eens. Gelukkig vroegen we het toen de bestuurder en die zei dat het de laatste stop was. Ik was even bang dat we helemaal op de verkeerde bus zaten. Maar blijkbaar wouden de meeste mensen die op deze bus zaten dus niet naar het toeristische plekje.

Ik was blij toen we aankwamen om te zien dat het echt een toeristisch plekje was, zodat we meteen wisten dat we op de goede plek waren. Er was meteen een grote poort, en er waren een boel mensen, en de Boeddha kon al van ver gezien worden.

DSC_0399 DSC_0400 DSC_0404 DSC_0407 20150501_154821 20150501_155158

Daarna moesten we terug naar het vliegveld om onze baggage op te halen. Toen stonden we in de langste rij waar ik ooit in heb gestaan, wachtend voor de bus terug naar Tung Chung.

DSC_0422

Toen moesten we naar het hotel en kwamen we erachter dat Sanne geen idee had van hoe we er moesten komen. We praatte met de informatielui van het openbaar vervoer bij het vliegveld en die gaf ons vage instructies dat we een bepaalde buslijn moesten nemen, uit moesten stappen bij een bepaald station en dan 5 minuten moesten lopen om er te komen. Dus dat deden we, we gingen bij het goede station eruit, en toen hadden we geen idee waar we heen moesten. We vroegen het aan Hong Kongers bij het busstation, en die stuurden ons een kant op. Ik was bang dat we misschien verdwaald zouden raken in Hong Kong, en het was al laat en we waren heel moe en hongerig, maar toen vonden we het hotel. Ik was doodsblij dat we het gevonden hadden.

DSC_0438

We bergen onze bagage op in onze kamer, en toen kwam mijn laatste beproefing: Eten halen. Ik kon Justin en Sanne niet bereiken, en was hun kamernummer vergeten, maar wist dat ze op een andere verdieping zaten. Ik ging naar het hotelcafé om wat te eten, maar zag dat ik geen cash meer had doordat ik alles aan het hotel heb gegeven. Ik vroeg waar een geldautomaat was, en kreeg wat vage instructies van hoe ik 7 minuten kon lopen om een mall te vinden waar ik geld kon halen. Ik wou niet alleen door de nacht Hong Kong in lopen, dus ik vroeg de receptie op welke kamer mijn vrienden ook alweer zaten. Ze gaf me zelfs hun kamersleutel, maar toen ik op hun verdieping kwam vergat ik het nummer. Gefrustreerd ging ik weer naar beneden, en uiteindelijk besloot ik gewoon zelf naar buiten te gaan. Ik ging de richting op die ik gewezen was, en kwam even later een farmacie tegen. Ik vroeg of de mensen Engels konden, maar ze spraken geen woord. Toch kon ik via handgebaren laten zien dat ik een ATM nodig had, en de vrouw was zo aardig dat ze me erheen wou brengen. Ik zei onderweg in Mandarijn dat ik honger had*, en ze begreep het en gaf me wat crackers. Daarna haalde ik succesvol geld, kwam ik terug naar het café, zei ik dat ik geld had, en zeiden ze "sorry, maar de keuken is dicht vanaf deze tijd"...

Toen ging ik gefrustreerd naar mijn kamer, toxde ik met mijn ouders, en ging ik naar bed. Mijn avondeten op dag 1 was crackers. Maar de kamer was wel heel mooi.

DSC_0441 DSC_0442

Ik was ook een beetje gefrustreerd omdat Justin mij het meeste van het vervoer uitzoeken liet doen, wat ik hem ook verteld heb. Maar vanaf de volgende dag nam hij het op hem om zelf meer mee te helpen, dus sindsdien is dat niet meer een probleem.

Referentie titel:

https://en.wikipedia.org/wiki/Sleeping_Dogs_%28video_game%29

* Ik zei "wǒ hěn è"(我很俄) Noot dat ze in Hong Kong allemaal Kantonees spreken,  niet Manadarijn, dus het is een verrassing dat ze me begreep